Obchód z rana brzmiał jak plan - nawet w cywilu. Poranek był dość wczesny, więc Shiro ruszył na obchód do najmniej ciekawych części miasta, w tym do parku. Odkąd przeniósł się do Dramotopii, które - jego zdaniem - było siedliskiem wszystkiego, co niegodziwe - poważnie traktował swoje stanowisko. Dlatego mimo swego stopnia, nadal w wolnych chwilach zajmował się obchodami i pilnowaniem porządku na ulicach, gdyż nie uważał, by było tu ujmą.
Ręce miał splecione za plecami i uważnie się rozglądał, starając się nie błądzić myślami zbyt daleko. Kilka razy zastanawiał się, czy nie poszukać może współlokatorów?

Toph całkiem niedaleko wysiadła ze Zgubnej Kolei i zrobiła to tylko dlatego, że z paniką wypisaną na twarzy ciągała jakiegoś pana siedzącego obok, by mówił jej, czy są już w Dramotopii, bo ona koniecznie musi tu wysiąść, a nie ufała absolutnie żadnemu środkowi transportu w całej Krainie Bajek. Żadnemu. Tylko własne stopy - ale na nich nie dotarłaby do Dramotopii aż z Bajkopolis, no właśnie.
Kiedy znalazła się w parku, poczekała aż Kolej pozbawiona torów pojedzie w siną dal i naciągnęła kaptur na głowę. Wlepiając spojrzenie w ziemię i kłapiąc bosymi stopami, zaczęła iść w stronę centrum miasta - praca z rana jak śmietana, tylko trzeba do niej dotrzeć. Będzie to trochę trudne z racji na to, że w tej części Dramotopii jeszcze nie przebywała...

@Toph kontynuujemy?

Przejazd Zgubnej Kolei ciężko było przeoczyć, więc Shiro przystanął i obserwował wychodzących oraz odjazd, by upewnić się czy wszystko w porządku. Zauważył tylko jedną, dość niewielkiej postury osóbkę, z kapturem zaciągniętym, prawie po sam nos. Nie był pewien, ale wydawało mu się, jakby ta osoba wyglądała na lekko zagubioną. Właściwie każdy kto wysiadał ze Zgubnej Kolei tak wyglądał i wielokrotnie Shiro robił za ludzki drogowskaz. Ruszył, więc w stronę zakapturzonej, niskiej osóbki.
- Witam, Podpułkownik Takashi Shirogane z MO Dramotopii. Czy mogę w czymś pomóc? Czyżby Zgubna Kolej wywiodła nie tam gdzie trzeba, a może potrzebna pomoc w nawigacji do celu podróży? - Zapytał trochę "mechanicznie" i z ogromnym spokojem w głosie.

@Shiro no jacha

Zakapturzona, niska osóbka, całym swym jestestwem pruła na przód. Gigantyczne skupisko drgań i mrowień, wołało ją w jednym, konkretnym kierunku, choć wszechobecne wibracje Dramotopii były dla niej dodatkową, parszywą przeszkadzajką.
Nie zdawała sobie sprawy, że gdyby tylko los uraczył ją darem widzenia, zapragnęłaby jak najszybciej go oddać, gdyby tylko widziała jak ponure i niesympatyczne otoczenie zakleszczało łapska i długie cienie na tej skromnej osobistości.
Jej uwadze nie umknęła nawet istota zmierzająca w jej stronę. Niebotycznie wysoka... to był on, na pewno on. Dużo mięśni i coś sztucznego, brakło ramienia. Krok miał przez to inny, ciężar inaczej roznosił się po powierzchni. Z pewnością nie zamierzała odpowiadać na głupie zaczepki, ale nogi miała króciutkie w porównaniu do prawie dwumetrowego mężczyzny, który nagle wyrósł obok niej.
Jego głos ją jednak zaskoczył i na pewno nie kłamał. Odczułaby gdyby kłamał. Wzrokiem dalej wbitym w ziemie nawet go nie uraczyła, bo rzadko kogo otaczała tą skromną, swobodną iluzją, jak gdyby patrzyła na swojego rozmówce, bo nie patrzyła. Słuchała za to nazbyt dobrze.
— Próbuję dostać się do Dramotopii — odparła bez cienia zawahania, bo skoro chciał pomóc, to miał okazję. Głupotą bezkresną byłoby nie skorzystać, choć tak serdecznych gestów nie spodziewała się po tej stronie świata. — Na peryferie, dokładniej — sprostowała po chwili, odwracając głowę w kierunku, w którym stał mężczyzna. Kaptur rozchylił się mimowolnie, ruszony tym delikatnym gestem, a z cienia wyłoniła się twarz dziewczyny. Duże, prawie bezbarwne oczy nadawały jej twarzy bezemocjonalny wyraz.
— Tylko ta kolej jak zwykle wysadziła tam gdzie nie trzeba... — wyraziła się z wyczuwalnym grymasem w głosie. Na buzi również wymalował się delikatnie zryw jakiejś zmiany, zmarszczone czoło i niezadowolone usta nadrabiały tempa za puste oczy.

@Toph superancko

Spojrzał w dół na dziewczynę i poczuł, że odrobinę mięknie. Może i nie wyglądała tak całkowicie bezbronnie... Ale była niska, w pewien sposób drobna w porównaniu do niego, no i jej dziewczęca buzia zapewne sprawiała, że wyglądała na o wiele mniej lat niż miała. Westchnął lekko z cieniem uśmiechu błądzącym gdzieś w myślach, a może i nawet w kąciku ust.
- Niestety ta kolej jest mało wiarygodnym środkiem transportu. Najlepiej mieć albo własny, albo jeździć z kimś albo wybierać kocibusa - powiedział spokojnie.
Widział, że skoro ta osóbka planowała wyprawę mimo bycia niewidomą to nie była całkowicie nieporadna, ale z drugiej strony, gdyby zostawił to urocze, niewidome dziewczę na pastwę Dramotopii to nigdy by sobie nie darował.
- Czy dąży pani w jakieś konkretne miejsce na Peryferiach? - Zapytał patrząc przy okazji na zegarek w telefonie. Wystukał szybko, że idzie na należącą mu się przerwę, po czym spojrzał znów na dziewczynę.
- Odeskortuję panią, bo akurat mam przerwę - powiedział, co było całkowitą prawdą, bo właśnie ów przerwę zgłosił.

W zamętach jej wspomnień nagle odznaczyły się niesamowitą ostrością jej liczne próby trafienia tutaj za pomocą kocibusa. Porywista podróż i sierść na stopach nie były jej ulubioną formą transportu, pomijając niezwykle skromnie fakt, w którym omal nie wypadła przez okno przy nagłym hamowaniu ostatnim razem. Transportu własnego nie miała, bo i tak by nie potrafiła się tym obsługiwać i nikt nie chciał z nią tu jechać, zresztą mało kogo znała oprócz ludzi z własnej bajki, ale oni również mieli własne życie.
Oczywiście nie trzeba było wspominać, że transport powietrzny odpadał od razu, bo swoje się napodróżowała latając z Appą.
— Ta.. to dość skomplikowane... — skwitowała po chwili. Cóż, transport nigdy nie był jej ulubioną częścią życia, ale jakoś sobie do tej pory radziła, więc będzie musiała dalej. Myślała, że Zgubna Kolej będzie dobrą alternatywą, ale kiedy tylko zdała sobie sprawę, że nie jechali po torach, nagle spanikowała. Będzie musiała odhaczyć ją z listy.
— Jaka pani? Mów mi Toph! — oświadczyła żywo, kiedy tylko Shiro zwrócił się do niej w tym niepochlebnym, według niej, tytule. Nie była osobą pełną sztywnych zasad i elokwencji, toteż dziwnym było słyszeć jak ktoś zwraca się do niej tak oficjalnie i, trzeba przyznać, nawet miło. Rzadko kiedy to słyszała, zwykle ludzie nazywali ją dzieckiem/złodziejem/bandytką/melonem/dzikuską/pyskaczem/urwipołciem i krętaczką, a przecież ona była tylko niewinną istotką.
Co do niewinności nawiązując, Toph szła właśnie prosto na jakiś wielki kamień. Nie skręcała, nie zatrzymywała się, tylko w swym uporze i urokliwości maszerowała prosto na skałę. Zanim jednak zdążyła rozpłaszczyć sobie na niej nos, pod jej stopami zaczęły nagle wyrastać kamienne schodki. Otoczyły one cały kamień niczym łuk, a ona niczym niewzruszona stawiała kolejne kroki na kamiennych stopniach tak, że w pewnym momencie była wyższa nawet od Shiro. Szybko jednak zeszła z powrotem na ziemię, niczym nietknięta.
— Och, to bardzo miłe z twojej strony. — Uśmiechnęła się, zrzucając kaptur z głowy. Czarne, niesforne kosmyki posypały się po karku. — Idę pracować do klubu. Może o nim słyszałeś? Bei Fong, sztuki walki — odparła dumnie, unosząc podbródek.
To mogło wyjaśniać, dlaczego nie czuła w sercu ani krztyny strachu będąc na Dramotopii. Nie miała po co, była najlepszym magiem ziemii jakiego znała.

Zastanawiał się wpierw czy wypada mu przejść na ty, z kimś w trakcie pracy, ale przypomniał sobie, że pomaga dziewczynie w wolnym czasie, więc jest jakby nie na służbie. Kącik jego ust drgnął więc lekko, a on sam kiwnął głową, co zaraz skomentował.
- Kiwnąłem głową na znak zgody... Toph - powiedział w dość sztywny sposób, jakby nie do końca przywykł do spoufalania się. Natomiast fakt, że powiedział, co zrobił wydawał się nie sprawiać mu problemu. Nie czuł się zakłopotany przy niewidomej dziewczynie. Brak wzroku nie sprawiał, że czuł się jak ktoś kto musi przepraszać albo się użalać nad tym kimś.
Widząc pokaz zdolności dziewczyny zastanawiał się chwilę.
- Twoja nawigacja w terenie jest związana z twoją mocą, jak mniemam? To znaczy, że możesz iść spokojnie obok mnie, czy może bardziej komfortowo będziesz się czuła chwytając mnie za ramię? - Zapytał zupełnie spokojnie jakby pytał czy ktoś chce białą kawę czy czarną.
W międzyczasie szybko postukał w telefon sprawdzając coś i gdy był pewien, że spokojnie zna okolicę, do której idą, odłożył go. Nie potrzebował nawigacji.
- Potwierdziłem, że znam ten rejon. Niestety nigdy nie miałem okazji zawitać w tym klubie - odpowiedział zgodnie z prawdą.

Na jej ustach, zupełnie szczerze, zabłądził mimochodem innego rodzaju uśmiech. Wciąż był radosny, choć dla ludzi znających Toph, zdradzał niemalże tyle, że z Shiro zna się zaledwie pół minuty, jednak już potrafiła uraczyć go jakimś skrawkiem sympatii. Nie było o to trudno, bo sama Toph miała usposobienie raczej kroczące w stronę słodkiej beztroski i kredytu zaufania, a sztucznoręki jakoś szybko prześlizgnął się pod radary czujności i dystansu. Miłe to było.
— Widzę kiedy kiwasz głową — odparła z wyczuwalną dumą w głosie. Nie była to jednak duma unosicielska, pyszna i podszyta egocentryzmem. Była raczej krystaliczną dumą z własnego osiągnięcia.
— Wiem nawet o twoim ramieniu. — Podniosła prawą rękę, by tym bardziej podkreślić, że wie, o którą z dwóch kończyn chodzi. Nie wyglądała jednak na kogoś, kto byłby w stanie jakkolwiek źle wykorzystać tę wiedzę. Chciała nawet rzucić ciekawskie pytanie, spytać o powód tej mechanicznej ręki, jednak jakieś upośledzone skrawki ludzkiego taktu wciągnęły jej język i otrzepały ze słów.
— Mhm, właściwie to dużo widzę, więc mogę iść obok bez problemu wpadnięcia w słup. Gorzej jest w tłumach... za dużo się dzieje i nie nadążam. - Żywo gestykulując nadęła policzek na znak grymasu, który przyszedł wraz z myślą o ruchliwych ulicach. Szybko to jednak minęło, gdy do jej wdzięcznych uszu dotarła ta haniebna informacja - Shiro nigdy nie był w jej klubie?! Ekscytacja przebiegła po niej jak iskra.
— Nie? To teraz będziesz miał okazję! Zobaczysz, jest piękny! Znaczy tak mi mówią, a ja wierzę na słowo. — Wzruszyła ramionami jakby to nie za bardzo ją obchodziło. — Jest idealny do trenowania, potrzebujesz trenować do swojej pracy, co nie? — spytała, przechylając głowę.

@Toph jeśli wróci, to chętnie mogę kontynuować